Talenknobbel
‘Une question en Francais. C’est possible?’
‘Mais naturellement.’
Ik keek om mij heen naar de deelnemers in de grote zaal. De organisatie had met Victor niet alleen een groot spreker, maar ook een goeroe op het gebied van leiderschap weten te strikken. Ik was er van overtuigd dat de vele buitenlandse deelnemers speciaal voor hem naar het congres ‘leiderschap in veranderende tijden’ waren gekomen.
Terwijl Victor de vraag uit de zaal in vloeiend Frans beantwoordde, zag ik de deelnemer naast mij geconcentreerd luisteren via een oortelefoontje. De organisatie had een groot aantal vertalers aangetrokken, zodat iedereen alle vragen en discussies in zijn of haar eigen taal kon volgen.
Overzichten
Op het enorme scherm achter op het podium, toverde Victor met een nonchalante handgebaar het ene naar het andere overzicht tevoorschijn. Hij gebruikte het lampje op zijn afstandsbediening als elektronische aanwijsstok om een aantal cijfers en conclusies figuurlijk te onderstrepen.
De persoon aan mijn andere zijde stak zijn hand omhoog en kreeg kort daarna de mogelijkheid om een vraag te stellen. Zijn vraag was in het Engels. Voor Victor geen probleem. Ook nu weer liet hij vanachter zijn lessenaar een grote cijferbrei op het scherm verschijnen. Geduldig legde hij uit hoe de span of control van een leidinggevende zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld en wat de reden was van deze ontwikkeling. Een strak verhaal dat klonk als een klok. De vraagsteller naast mij genoot zichtbaar van het antwoord. Toen Victor klaar was draaide de persoon zich in mijn richting.
‘What a marvelous guy! I know him’.
‘Really?, vroeg ik hem zonder dat ik een antwoord verwachtte.
Pauze
Na ruim twee uur klonk er een ovationeel applaus in de zaal. Victor beëindigde zijn presentatie en bedankte het publiek. In zes verschillende talen wenste hij iedereen nog een heel leerzaam congres toe. Daarna stapte hij van zijn lessenaar en maakte plaats voor de dagvoorzitter.
‘Wow, wat een presentatie en wat een talenknobbel.’
De dagvoorzitter liet duidelijk blijken dat zij onder de indruk was van de kennis en kunde van Victor. Na haar lovende woorden kondigde zij een korte pauze aan.
Marvin
In de pauze was de opstelling van de grote zaal ingrijpend gewijzigd. Het podium waar Victor achter zijn lessenaar stond was vrijwel verdwenen. De stoelen stonden in een halve cirkel waar een aantal gangpaden doorheen liepen. In het hart van de halve cirkel was met een open plek gecreëerd, met één hoge stoel in het midden, een soort barkruk. Op die barkruk zat de volgende spreker.
Marvin begon met een uitgebreid dankwoord aan Victor. Als eerste spreker had hij het spits afgebeten en dat is niet eenvoudig voor zoveel toehoorders afkomstig uit veel verschillende landen. Marvin vertelde dat hij onder de indruk was van de talenknobbel van Victor. Een knobbel die hij miste. Hiervoor verontschuldigde hij zichzelf en maakte een grap dat de vertalers het druk zouden krijgen en een overwerkvergoeding in rekening mochten brengen. De deelnemers in de zaal lachten en zaten ontspannen te luisteren.
Veiligheid en vertrouwen
Ook Marvin gaf zijn visie op ‘leiderschap in veranderende tijden’. Dat deed hij zonder presentatie, zonder cijfermateriaal of statische bewijzen. Zijn verhaal kwam uit zijn hart. Hij benadrukte het belang van verbinding. Verbinding tussen medeweerkers onderling waardoor de samenwerking verbetert en verbinding van de medewerkers met de leidinggevende. Hierdoor ontstaat veiligheid en vertrouwen. Twee belangrijke basisvoorwaarden voor een goed functionerend team.
Marvin vertelde aan de hand van voorbeelden hoe een leidinggevende de veiligheid en het vertrouwen kan verbeteren. Door in de wereld van de medewerkers te komen. Door de taal van de ander te spreken.
‘Ook dat vereist een talenknobbel. Een leidinggevende spreekt de taal van de ander.’
De deelnemers in de zaal lachte hartelijk om deze vergelijking met de presentatie van Victor.
Verhalen
Marvin vertelde vol passie en enthousiasme de mooiste verhalen. Grappige verhalen, verdrietige verhalen en verhalen die verbazing opriepen. Hij gebruikte de gangpaden in de halve cirkel. Hij liep er heel bewust doorheen om zo dicht bij zijn publiek te komen. Hij gebruikte zijn stem en wisselde van toonhoogte, snelheid en volume. Met zijn non-verbale optreden maakte hij het geheel compleet en liet hij zien dat je al deze mechanismen moet inzetten om de taal van de ander te kunnen spreken.
Taal van de ander
Halverwege zijn optreden stak een deelneemster een tiental meter bij mij vandaan haar hand op. Marvin liep naar haar toe om dicht bij zijn vraagstelster te kunnen komen. Zij verexcuseerde zich voor het feit dat ze haar vraag alleen maar in haar eigen taal kon stellen, omdat anders de essentie van de vraag niet over zou komen. In zijn antwoord gaf Marvin aan dat de vraagstelster het had begrepen. ‘Als je echt de taal van de ander wilt spreken en de verbinding aan wilt gaan, zijn nuances en de juiste intonaties van het grootste belang. Dat lukt vaak alleen in de taal waarmee je bent opgegroeid. Goed dat je deze vraag in je eigen taal stelt’, zei Marvin en hij complimenteerde de vraagstelster door haar op haar schouder te kloppen.
Signeersessie
Later die middag zaten Victor en Marvin hun boek te signeren. Het viel mij op dat ondanks de bekendheid van Victor de rij voor signeren bij Marvin vele malen langer was. Misschien kwam dat ook wel omdat hij voor iedereen uitgebreid de tijd nam om zo een persoonlijke boodschap op de eerste pagina te kunnen zetten. Toen de vraagstelster aan de beurt was stond Marvin op en met een hartelijke armzwaai gaf hij aan dat zij op zijn stoel moest gaan zitten.
‘Jij begrijpt het’, zei hij. Hij liep wederom naar haar toe en pakte nu met beide handen haar beide schouders.
‘Dank voor je fantastische vraag’ zei hij.
Talenknobbel
In de auto onderweg naar huis vroeg ik mij af aan welke talenknobbel ik moest werken. Aan mijn Engels of Frans, of aan ‘de taal van de ander’? Met welke taal bereik ik de beste resultaten? Welke taal past het beste bij mij? Spontaan begon ik te lachen. Met het stellen van deze vragen gaf ik tegelijkertijd het antwoord.
Ik zette de radio iets harder en draaide in de duisternis de snelweg op.
