Het ontbijt
Agnes en Suzanne liepen door de stoffige straat langs de kust, van wat in een aantal jaren een prachtig vakantieparadijs zou zijn. Alle ingrediënten waren aanwezig, mooi weer, een idyllische omgeving een een geweldig strand. De onverharde weg werd nu nog omzoomd door bouwvalletjes. Zelfgemaakte veelal houten schuurtjes met een golfplaat als dak. Aan de voorzijde hadden de bouwvalletjes de uitstraling van een café of restaurant, compleet met reclamebord voorzien van de prijzen van drankjes of een uitgeschreven menukaart. Achter ieder schuurtje bevond zich een nog kleinere ruimte die dienst deed als keuken. Ieder schuurtje stond op een stuk braakliggend terrein dat met behulp van wat grind, zelfgemaakte plantenbakken en een paar tafels en stoeltjes was omgetoverd tot terras.
Briefjes en nummertjes
‘Daar kunnen we ontbijten’, riep Suzanne. Agnes draaide zich om en liep achter Suzanne een terrein op. Er waren nog twee stoeltjes vrij.
‘Gelukkig zitten we onder een palm in de schaduw’, zei Agnes. ‘Het is al flink warm,’
Beide dames scanden de omgeving. Alle vijf de tafeltjes waren bezet, twaalf gasten in het totaal. In het keukentje stond een vrouw van midden veertig en in het voorste deel stond haar dochter, een jaar of zeventien.
Zij was druk bezig met kleine door haar zelf geschreven papiertjes op volgorde te leggen, om ze vervolgens aan haar moeder te geven. Na een paar minuten stond de dochter met de menukaart bij de tafel van Suzanne en Agnes. Suzanne bestelde ontbijt nummer één en Agnes het laatste ontbijt van de kaart, nummer drie. De dochter schreef alles keurig op een nieuw papiertje en vroeg in zeer gebrekkig Engels welke vruchtensap en koffie ze bij het ontbijt kon serveren.
No problem
Twintig minuten nadat de dochter de bestelling had opgenomen, stond ze opnieuw bij de tafel van Suzanne en Agnes.
‘Sorry, no bagel. Only chocolate’, zei ze. Suzanne en Agnes keken elkaar vragend aan. Agnes had een bagel met ham, kaas en sla besteld, zoals vermeld op de menukaart bij ontbijt nummer drie. Na wat vragen en doorvragen werd het Agnes duidelijk dat de bagels op waren. Er waren alleen nog chocolade bagels.
‘No problem’, zei Agnes die door haar vele reizen wel wat gewend was.
Betalen
Een paar minuten later stopte er een brommertje voor het bouwvalletje. De dochter sprong achterop en verdween. Alle gasten keken elkaar vragend aan, maar niemand zei iets. Slechts één tafeltje had inmiddels ontbijt gehad, alle andere tafeltjes waren nog niet voorzien.
Toen de dochter achter op de brommer terugkeerde met een tros bananen en een ananas, vroeg één van de klanten die reeds hadden ontbeten of ze konden betalen. Beide klanten hadden direct de aandacht van de dochter. Ze legde de bananen en ananas op een plank die aan de voorzijde van het bouwvalletje was getimmerd en liep naar de vragende klanten.
Ze pakte haar pen en een stukje papier en schreef op wat de gasten hadden genuttigd. Er ontstond een korte discussie over welk ontbijt, welke vruchtensap en de hoogte van de prijs. Nadat ze een aantal malen de rekenmachine had laten zien, ontving de dochter een biljet van 50.000 peso. Met het biljet in de hand liep ze naar binnen, waar haar moeder op haar stond te wachten met vier papiertjes in haar hand. Ze legde het biljet naast zich neer en discussieerde met haar moeder over de papiertjes. Het duurde even voordat de papiertjes opnieuw waren gerangschikt.
De dochter pakte het biljet en verliet het restaurantje en liep de stoffige straat in. Na korte tijd kwam ze terug met een hand vol wisselgeld. Nadat ze dat aan de gasten had gegeven vroegen twee andere gasten haar of ze al een ontbijt of vruchtensap konden krijgen.
Nieuwe klanten
‘One moment’, zei ze vriendelijk en verdween in het restaurantje. Opnieuw kwam het brommertje aan rijden. Nu had de bestuurder een zak ijsklontjes bij zich. Hij gaf de zak aan de dochter die de chauffeur van de brommer betaalde en tegelijkertijd bedankte.
Toen de dochter een aantal bananen en ijsklontjes in de blender stopte, meldden zich vier klanten aan de voorzijde van het restaurantje. Zij wilden graag ontbijt meenemen. Volgens het bord aan de voorzijde behoorde dit tot de mogelijkheden. Direct ging de aandacht van de dochter naar de nieuwe klanten.
Terwijl de blender vrolijk doorratelde besprak ze met de nieuwe klanten de mogelijkheden op de menukaart. Het duurde even voordat ze een nieuw papiertje had geschreven en ze de gasten naar een aantal stoelen dirigeerde die ogenschijnlijk dienst deden als ‘wachtplaatsen’.
Het ontbijt
Opnieuw werden een aantal klanten ongeduldig en vroegen waar het ontbijt bleef. De dochter gaf steeds hetzelfde antwoord ‘one moment’.
Na krap een uur kwam de dochter met twee gevulde bekers naar Agnes en Suzanne. De twee dames pakten de plastic bekers aan en dronken uit het rietje. De dochter had zoveel ijs bij de ananas in de blender gedaan dat de smaak van de vrucht bijna was verdwenen. Niet lang daarna bracht ze twee bordjes met ontbijt, nummer één en nummer drie.
Het ontbijt van Suzanne leek veel op wat erop de menukaart stond. Een scammbled egg met toast. De toast was echter vervangen door drie hompen brood, maar ach, wat gaf het. Het ontbijt van Agnes was echter zeer verrassend. Zij ontving iets dat eruit zag als een chocolade croissant belegd met ham, kaas, tomaat en sla.
Agnes vroeg de dochter waarom ze de croissant had belegd met ham, kaas, tomaat en sla. In haar antwoord verwees de dochter een aantal malen naar de menukaart, maar een echt bevredigend antwoord bleef uit. Beide dames begonnen aan hun smakeloze ontbijt.
Chaos
Inmiddels hadden de vier gasten die een meeneemontbijt hadden besteld, een papieren zak ontvangen. Iedere zak riep schijnbaar veel vragen op. De dochter probeerde zo goed en kwaad als het ging uitleg te geven. Dat was ook nodig, want de vier gasten moesten nog afrekenen. Het lukte haar niet een goed antwoord te vinden. Ze nam de zakken mee terug naar het keukentje en sprak met haar moeder, die stond te koken.
De chaos werd groter toen een aantal klanten opstonden en vroegen naar hun ontbijt, koffie of rekening. Suzanne en Agnes realiseerden zich dat zij nog geen koffie hadden gehad, maar waren vooralsnog niet van plan zich in de chaotische discussie te mengen. Ze bekeken het tafereel bij het restaurant.
De dochter probeerde iedereen zo goed mogelijk antwoord te geven,maar ze had de situatie niet onder controle.
Opnieuw kwam het brommertje aangereden, de dochter deed een paar stappen naar achter, zei tegen de gasten die om haar heen stonden ‘one moment’ en stapte achterop. De gasten bleven in vertwijfeling achter en wendden zich uiteindelijk tot de moeder in de keuken. Met een handgebaar maakte ze echter duidelijk dat zij niets van klanten moest hebben. Zij was kokkin, geen serveerster.
Afrekenen
De onduidelijkheid nam verder toe, toen de dochter terugkwam. Ze overhandigde vier nieuwe papieren zakken aan de vier klanten die gekozen hadden voor het meeneemontbjt. Ze bekeken de inhoud en daarna elkaar. De inhoud was duidelijk anders dan ze hadden verwacht. De dochter haalde de rekenmachine tevoorschijn en drukte de ene knop na de ander in. Daarna draaide ze de rekenmachine om richting de vier klanten. Zij hoonden het getal op de machine weg en toetsen een ander bedrag in. Een aantal malen herhaalde dit zich, totdat één van de vier klanten zijn portemonnee pakte en betaalde. Uiteindelijk stonden ze alle vier op en vertrokken. Goed voor de dochter, vier klanten minder die in de chaos deelden.
Koffie
Suzanne stond op met de portemonnee in haar hand en wilde richting het restaurantje lopen, waarop de dochter gebaarde dat de koffie eraan zou komen. Suzanne ging zitten, hoewel haar geduld op was. Ze wilde heel graag geduld opbrengen, maar aan deze ontbijtsetting klopte werkelijk niets. Vijf kwartier nadat Suzanne en Agnes het restaurantje binnen waren gegaan, kregen ze de koffie. Een cappuccino en een zwarte koffie. De zwarte koffie was een klein laagje zwarte drap vanuit een pot die duidelijk al geruime tijd op een warmhoudplaatje had gestaan. De cappuccino was diezelfde koffie aangevuld met een sloot melk. De beide dames proefden hetgeen hen was geserveerd en besloten de rest te laten staan.
Opnieuw stond Suzanne op en liep naar het restaurantje. Ze liet haar portemonnee zien en gebaarde dat ze wilde betalen. Zoals altijd bij iedereen die haar aansprak, liet de dochter de werkzaamheden waarmee ze bezig was liggen en liep naar Suzanne.
Onduidelijkheid
De dochter pakte haar rekenmachine en tikte een groot aantal getallen in. Suzanne keek met haar mee, maar snapte er niets van. Ze vertelde dat ontbijt één 10.000 peso kostte en ontbijt drie 12.000. De dochter probeerde Suzanne duidelijk te maken dat dat gold voor het ontbijt met een glas vruchtensap. Wat de dames hadden besteld was vers geperst. Bovendien was de bagel uit menu drie vervangen door een chocoladecroissant en die is nu eenmaal duurder.
Na een aantal bijna wiskundige formules, velde de dochter het eindoordeel. De totale kosten bedroegen 65.000 peso. Suzanne stond werkelijk perplex, maar had totaal geen zin meer om weer een nieuwe niet te volgen discussie op te starten. Ze betaalde met twee briefjes van 50.000. De dochter liep naar het keukentje waar ook het doosje met wisselgeld stond.. Ze reikte Suzanne twee briefjes aan.
Vakantieparadijs
Agnes stond inmiddels te wachten on de stoffige straat.
‘Kom’, zei ze, ‘we gaan ergens koffie drinken.’
Suzanne draaide zich om en bekeek in de loop naar Agnes haar wisselgeld. Precies 30.000 peso. Heel even dacht ze eraan om terug te gaan naar de dochter in het restaurant, maar bedacht zich eigenlijk direct. De discussie die ze zou moeten voeren was op voorhand gedoemd te mislukken. Samen met Agnes slenterde ze verder, op zoek naar een betere plek voor een betere kop koffie.
‘Ik denk dat het nog wel even duurt voordat het hier een vakantieparadijs is’, zei Suzanne. ‘Er wordt nog niet aan alle randvoorwaarden voldaan. Er is nog geen personeel dat meekan in de behoefte van de veeleisende toerist. Er zat werkelijk geen logica en structuur in de bediening. Verschrikkelijk’, zei ze tegen haar vriendin.
‘Ja, je hebt gelijk. De vraag is wel wie zich naar wie moet schikken’, antwoordde Agnes. ‘Misschien zijn ze hier wel meer tevreden met de wijze waarop het nu gaat. Vakantieparadijzen zijn er immers genoeg.’
